1. Η μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ
Το τελευταίο διάστημα, οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Το κόμμα που κάποτε διεκδικούσε την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, έχει πλέον μετατραπεί σε μια μηχανή γραφειοκρατίας, αποσυνδεδεμένη από τη βάση της κοινωνίας. Για να κατανοήσουμε τι πραγματικά συμβαίνει, πρέπει να αποδεχτούμε μια αλήθεια: η πολιτική ηγεσία της αριστεράς δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από ένα σύστημα εξουσίας, ελεγχόμενο από έμμισθους κομματικούς μηχανισμούς.
2. Η οικονομική εξάρτηση και η αποτυχία της γραφειοκρατίας
Σε αντίθεση με τα περισσότερα κόμματα, όπου τα μεσαία στελέχη λειτουργούν χωρίς οικονομικά κίνητρα, στον ΣΥΡΙΖΑ και το «ΚΚΕ» οι έμμισθοι έχουν αναλάβει κυρίαρχο ρόλο. Πρόκειται για κλίκες που εξυπηρετούν τα προσωπικά τους συμφέροντα, διαχειριζόμενοι δημόσιο χρήμα και αδιαφανείς οικονομικές συναλλαγές, διατηρώντας έτσι τον έλεγχο της κομματικής βάσης. Το γεγονός ότι το κόμμα συντηρείται σχεδόν αποκλειστικά από κρατική χρηματοδότηση, ενώ οργανισμοί όπως η «Αυγή» καταρρέουν οικονομικά, αποτελεί τρανταχτή απόδειξη της αποτυχίας του να επιβιώσει χωρίς κρατικούς πόρους.
3. Η πτώση στις εκλογές και οι εσωτερικές κρίσεις
Οι εκλογές του 2023 φανέρωσαν την πραγματικότητα: όσο μειώνονται οι ψήφοι του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο συρρικνώνεται η χρηματοδότησή του, και η νέα ηγεσία κληρονόμησε ένα κόμμα διαλυμένο, όχι εξαιτίας εξωτερικών εχθρών, αλλά από την ίδια του τη γραφειοκρατία. Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα άφησε πίσω του ένα κόμμα γεμάτο “βαρίδια”, οικονομικά και πολιτικά. Οργανισμοί όπως η «Αυγή» αγωνίζονται να επιβιώσουν, ενώ το κόμμα αδυνατεί να εξασφαλίσει ακόμα και τις βασικές του λειτουργίες. Και τι κάνουν τα περίφημα 170.000 μέλη του κόμματος; Απλά παρακολουθούν απαθώς, καθώς το κόμμα καταρρέει.
4. Η απουσία πρωτοβουλιών και η αδιαφορία της γραφειοκρατίας
Το ερώτημα είναι σαφές: πού ήταν αυτή η γραφειοκρατία όταν το κόμμα βυθιζόταν; Γιατί δεν κινητοποιήθηκαν να σώσουν την κατάσταση; Η απάντηση είναι προφανής. Η κομματική ελίτ δεν νοιάζεται για το κόμμα ή την κοινωνία. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επιβίωσή τους, η εξασφάλιση της δικής τους εξουσίας. Οι φατρίες που κυριαρχούν, από τους «87» μέχρι τους «Πολακικούς», έχουν φτιάξει έναν μηχανισμό εξουσίας που διατηρεί την κομματική ηγεμονία τους, αδιαφορώντας για το μέλλον της αριστεράς.
5. Αυταρχισμός και φασιστικές πρακτικές
Και αν αυτά δεν αρκούσαν για να αποδείξουν το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται και η φασιστικού τύπου διαγραφή υποψήφιου προέδρου από την Κεντρική Επιτροπή. Ένα κόμμα που επικαλείται τη δημοκρατία δεν μπορεί να διαγράφει ανοιχτά αντιφρονούντες με τέτοιο αυταρχισμό. Αυτές οι πρακτικές θυμίζουν αυταρχικά καθεστώτα, όχι δημοκρατικά κόμματα. Πώς μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για δημοκρατία, όταν ο ίδιος καταπνίγει κάθε φωνή που αμφισβητεί την κομματική ιεραρχία; Αυτές οι μέθοδοι είναι ασύμβατες με τις αξίες που υποτίθεται πως υπερασπίζεται το κόμμα.
6. Η αναζήτηση ενός νέου δρόμου
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, δεν είναι πια ο πολιτικός χώρος που κάποτε υποσχόταν να φέρει την αλλαγή. Έχει μετατραπεί σε έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό εξουσίας που εξυπηρετεί μόνο τις φατρίες του. Οι υποστηρικτές του θα πρέπει να αναρωτηθούν: για ποιο λόγο να στηρίξουν ένα κόμμα που έχει χάσει κάθε επαφή με τις ιδεολογικές του ρίζες και τον λαό; Τροφή για σκέψη, λοιπόν, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να πορεύεται προς την αυτοκαταστροφή του.
Γράψτε μία απάντηση